සාපේක්ෂත්වය - relativity

හැමදාම උදේට මරදානෙන් කෝච්චියෙන් බහින කොට 7.40 විතරවත් වෙනවානේ. ඉක්මණට යන්න ඕන නිසා පාලමෙන් පැනලා දුවනවා පාර පැනලා බස් එකකට ගොඩවෙන්න. පාර පනින තැන පොලිස් රාළහාමි වාහන යවලා යවලා ඔන්න අපට යන්න වාහන නවත්වනවා. අපි පාර පැනලා ඉවරවෙන්නත් කලින් වාහන කාරයෝ යන්න පුදුම දැඟළිල්ලක් දඟලන්නේ. ඔන්න මට මෙහෙම හිතෙනවා. 

“මුන් නම් මහ කාලකන්නි ජාතියක්. ජීවිතේට පයින් යන මනුස්සයෙක්ගේ අමාරුවක් දැනෙන්නේ නැහැ. පොඩ්ඩක් පාර පැනලා ඉවර වෙනකල් මුන්ට ඉවසන්න බැරි හැටි. මුන්ට නම් හොඳක් සිද්ද වෙන්න එපා. ටයර් එකේ පැච් එකක්වත් පළයන්! ඇංජිම කැඩියන්!” 

මෙහෙම හිතින් බැන බැන ගිහින් බස් එකකට නගිනවා. ඔන්න බස් එක යන්න පටන් ගන්නවා. මෙන්න එක පාරට බස් එක නතර වෙනවා. මොකද මේ? අයියෝ කහ ඉරක් නේ. ගෑනු මිනිස්සු තොගයක් පාර පනිනවා. ඔන්න මට ආයෙත් මෙහෙම හිතෙනවා. 

“යකෝ මුන් පාර පනින්නත් මේ වෙලාවෙම ආවනේ. ඉක්මණට පාර පනින්නෙත් නැහැ. ගමේ යනවා වගේ යන්නේ. බස් එකක වැඩට යන මිනිහෙක්ගේ අමාරුවක් දැනෙන්නේ නැති හැටි. මුන්ට නම් මොකද ඉතිං ඔහේ පාර දිගේ කයිය ගහගෙන යයි. බස් එක ඉක්මණට ගියේ නැත්නම් රතු ඉර වදින්නේ අපට කියලා මුන්ට දැනෙන්නේ නැති හැටි.”