ගල්ගසා මරාදැමීම හා දෙබිඩි සුද්දන්ගේ ඊනියා මානව හිමිකම්

අනාචාරයේ හැසිරුණු වරදට ශ්‍රී ලාංකික කාන්තාවකට ගල් ගසා මරණයට පත්කිරීමේ දඬුවමක් සහ ඇය සමග එම ක්‍රියාව සිදු කළ අනෙක් ශ්‍රී ලාංකික පුරුෂයාට කස පහර 100ක දඬුවමක් ලබාදීමේ පුවතත් මේ වන විට නොදන්නා අයකු නොමැති තරම්ය. මෙම කාන්තාව මරණ දඬුවමින් නිදහස් කරගැනීම සඳහා ශ්‍රී ලංකා රජය මේ වන විට සවුදි රජය සමඟ සාකච්ඡා වට කිහිපයක්ම පවත්වා ඇති අතර අවසානයේ දෙසැම්බර් මස 3 වැනිදා ඇය වෙනුවෙන් වන්දියක් ගෙවීමේ අවස්ථාවක් ඇති ද යන්න පිළිබඳවත් සාකච්ඡා කළ බව වාර්තා වේ. ඇයව ගල්ගසා මරාදැමීමට එරෙහි වන්නැයි බලකරමින් අන්තර්ජාලය හරහා පෙත්සමක් ද සංසරණය වෙමින් පවතී. ශ්‍රී ලංකා රජයේ මැදිහත් වීම් නිසා ඇගේ මරණ දඬුවම ලබාදෙන දිනය තවමත් නිශ්චිතව තීරණයක් නොමැතිව කල් දමා ඇති නමුත් කුමන අවස්ථාවක එය ක්‍රියාත්මක කරනු ඇතිදැයි කිව නොහැකිය. ඒ අතර ඇයගේ දඬුවම පිළිබඳ නැවත සළකා බැලීම සඳහා අභියාචනයක් ඉදිරිපත්කිරීමට දැන් සවුදි අධිකරණය අවස්ථාවක් සළසා තිබේ. ඒ සඳහා වැය කළ යුතු නීතිඥ ගාස්තුව පමණක් සවුදි රියාල් 10,000ක් (රු. 380,000ක් පමණ) වැය වන අතර එය ඇතුළු මේ සඳහා වැයවන සියලු වියදම් ශ්‍රී ලංකා රජය විසින් ගෙවීමට මේවන විට තීරණය කොට තිබේ. ජාත්‍යන්තර පුවත් වාර්තා කරන පරිදි ශ්‍රී ලංකා රජය තවමත් මේ සඳහා රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික මට්ටමින් සැළකිය යුතු තරමේ මැදිහත්වීමක් සිදු නොකර ඇති බැව් කියැවේ. කෙසේ නමුත් දැනට ගෙන ඇති ක්‍රියාමාර්ගවලට අනුව හෝ  මෙම දඬුවම ළිහිල් කරගත හැකි වේද යන්න තවමත් උගහටය. සවුදි රජය හෝ අධිකරණ හෝ කිසිවකු මෙතෙක් ඒ පිළිබඳව පැහැදිලි අදහසක් මාධ්‍යයට අනාවරණය කොට නැත. 

මෙම ශ්‍රී ලාංකික කාන්තාවගේ අනන්‍යතාවය හෙළිවී නැති අතර ඇය 2014 වසරේ සිට රියාද්හි සේවය කරන විවාහක කාන්තාවකි. ඇය දරුවන් දෙදෙනෙකුගේ මවකි. මෙම වරදේ ඇගේ හවුල්කරු වන අනෙක් ශ්‍රී ලාංකිකයා අවිවාහකයෙකි. ඔවුන් අනාචාරයේ හැසිරීමේ වරදට නීතියේ රැහැනට හසුවූයේ පසුගිය අගෝස්තු මාසයේදීය. 

එකම වරද සිදු කළ ද දෙදෙනාට හිමිව ඇති දඬුවමේ ස්වභාවය අතිශයින් වෙනස්ය. 

සිය සැමියා රැවටීමේ වරදට මෙම කාන්තාව මරණයට පත්වන තුරු ගල්ගසා මරා දමන ලෙසත් ඇගේ පෙම්වතාට කස පහර සියයක් පමණක් ලබාදෙන ලෙසත් ෂාරියා අධිකරණයක් මගින් නියම කොට ඇත. එයට හේතුව කාන්තාව විවාහක වීමත්, අනෙක් වරදකරු අවිවාහක තැනැත්තකු වීමත්ය. 

සවුදි අරාබියේ සේවයට ගිය කාන්තාවක ලෙස ඇයට එහි මූලික නීති රීති පිළිබඳව දැනුවත් බවත් තිබෙන්නට ඇති බවත්, එසේ තිබියදී ඇය මෙවැනි වරදකට යොමු වූයේ නම් එරට නීතියට අනුව ඇයට දඬුවම් හිමිවිය යුතු බවට ඇතැමෙක් පවසති. කෙසේ නමුත් මැදපෙරදිග රටවලදී අරාබි ජාතිකයන් අතින් අතවර වන, මරණයට පත්වන  ශ්‍රී ලාංකික කාන්තාවන් වෙනුවෙන් එරට පවතින මෙම ෂාරියා නීතිය යුක්තිය ඉටු නොකරන්නේ මන්දැයි තවත් පිරිසක් ප්‍රශ්න කරති. ෂාරියා නීතියට අනුව ස්වාමියාට සිය වහලුන්ව ලිංගික සේවයේ යොදවා ගත හැකි බව ඇතැමෙක් පවසති. ශ්‍රී ලාංකික ගෘහ සේවිකාවන් සිය වහළියන් ලෙස සළකා ඔවුන්ව සිය ලිංගික වුවමනාවන් සඳහා යොදා ගත්ත ද එය ෂාරියා නීතියට පටහැනි නැති බව මේ අනුව පෙනෙන්නට තිබේ. වර්තමානයේ ලෝකයේ පවතින ශිෂ්ට සම්පන්න සමාජය තුළ සිය සේවකයන් වහලුන් සේ සැළකීමට තරම් මෙම නීති පද්ධතිය අමානුෂික හා පහත් බව මෙයින් පැහැදිලිය. කෙසේ නමුත් එරට පවතින් කුමන නීිතියක් වුව ද අපට එය විවේචනය කිරීමේ අයිතියක් ද නැත. වෙනත් රටක නීති පද්ධතියකට අපට කිසිසේත් බලපෑම් කළ නොහැකිය. විවාහක කාන්තාවක් අනාචාරයේ හැසිරීමේ වරදට මෙවැනි දඬුවමක් අත්වන බව මෙම කාන්තාව බොහෝ විට නොදැන සිටියා වන්නට ඉඩක් ද නැත. 

ශ්‍රී ලංකාව ඇතුළු ලෝකයේ සෙසු රටවල පවත්නා නීතියට අනුව අනාචාරයේ හැසිරීම යනු පොලීසියෙන්  අත්අඩංගුවට ගත හැකි ආකාරයේ හෝ නඩුපැවරිය හැකි හෝ වරදක් නොවේ. සාදාචාරත්මකව එය වරදක් වුවද, නීතිය ඔස්සේ එයට එරෙහිව ගත හැකි ක්‍රියාමාර්ගයක් නැත. මෙසේ අනාචාරයේ හැසිරුණු පුද්ගලයන් විවාහක නම් ඔවුනට එරෙහිව දික්කසාද නඩුවක් ගොනුකිරීමට  මෙම ක්‍රියාව නිසා අගතියට පත් පාර්ශ්වයන්ට මෙය නිමිත්තක් කරගත හැකිය. ඒ හැර මෙයට දඬුවමක් නීති පොතෙහි නැත. කෙසේ වෙතත් එය අපේ රටේ නීතියය. එය ෂාරියා නීතිය සමග සැසඳිය නොහැකිය. 

ෂාරියා හෙවත් ඉස්ලාමික නීතිය අනුගමනය කරන තෙල් නිෂ්පාදනය කරන රටක් වන සවුදි අරාබියේ පවතින මෙවැනි විවිධාකාරයේ අමානුෂික මරණ දඬුවම් පිළිබඳව ලෝකයේ බොහෝ මානව හිමිකම් සංවිධානවල දැඩි විවේචනයට ලක්ව තිබේ. ශ්‍රී ලාංකික කාන්තාවට ලැබී ඇති දඬුවමේදී සිදුවන්නේ ඇය ඉණ හෝ පපුව දක්වා පොලොවේ වළලා අවට සිටින්නවුන් විසින් ඇයගේ හිසට ගල්වලින් ගසා මරණයට පත්කිරීමය. එහි ඇති භයංකරත්වය සහ වේදනාකාරී ස්වභාවය පිළිබඳව අමුතුවෙන් සඳහන් කළ යුතු නොවේ. මෙම නීතිය ක්‍රියාත්මක වන සියලු මුස්ලිම් රටවල් මෙම දඬුවම ක්‍රියාත්මක වේ. 

2013 වසරේදී ශ්‍රී ලාංකික ගෘහ සේවිකාවක වූ රිසානා නමැත්තිය, සිය ස්වාමියාගේ බිළිඳු දරුවා මරණයට පත්කිරීමේ වරදට හිස ගසාදැමීමේ මරණ දඬුවමට ලක් වූවාය. එවර ද ශ්‍රී ලංකා රජය මෙයට එරෙහිව බොහෝ ක්‍රියාමාර්ග ගත්ත ද සවුදි රජය ඒ සියල්ල ප්‍රතික්ෂේප කරමින් මරණ දඬුවම ක්‍රියාත්මක කළේය. ශ්‍රී ලංකාවේ සිය දහස් ගණන පිරිමින් සහ ගැහැනු රියැදුරන් හා ගෘහ සේවිකාවන් ලෙස මැදපරෙදිග රටවලට යන්නේ ෂාරියා නීතියේ මෙම මූලික කරුණු පිළිබඳව අවබෝධයෙන් නොවේ යැයි කිව නොහැකිය. මහ බැංකු වාර්තාවට අනුව 2014 වසර වන විට 279,952 දෙනෙක් මැදපෙරදිග රටවල සේවය සඳහා පිටත්ව ගොස් ඇති අතර ඔවුන්ගේ ශ්‍රී ලංකා රජය වාර්ෂිකව ලබන විදේශ විනිමය ප්‍රමාණය ඇමරිකානු ඩොලර් බිලියන 7ක ද ඉක්මවයි. එය ශ්‍රී ලංකාවේ දළ දේශීය නිෂ්පාදනයෙන් 9%ක පමණ ප්‍රමාණයකි. මැදපෙරදිග වහල් සේවයේ යෙදෙමින් අප රටට එවන් මුදලක් උපයා දෙන පිරිස මෙවැනි කරදරවලට පැටලීම හැකිතාක් වැළැක්වීම සඳහා ඔවුන්ව මනා සේ දැනුවත් කරන වැඩසටහන් රජය මැදිහත්වීමෙන් ඉදිරියේදී තවත් වැඩි කළ යුතුය. 

දැනට එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ සාමාජිකත්වය දරන එක් රටක් වන්නේ සවුදි අරාබියය. ඔවුනට මෙහි සාමාජිකත්වය ලබා නොදෙන්නැයි ලොව පුරා විවිධ උද්ඝෝෂණ පැන නැගුණ ද ඒවා තඹයකට හෝ මායිම් නොකොට එයට සාමාජිකත්වය ලබාදෙන්නට එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලය තීරණය කළේය. මෙම තීරණය පිටුපස මහා බ්‍රිතාන්‍යය සිටින බවට විකිලීක්ස් වෙබ් අඩවිය විසින් අනාවරණය කොට තිබේ. වරදකරුවන්ගේ මානව හිමිකමක් හෝ තඹයකට සළකා නොබලන රටකට මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ සාමාජිකත්වය ලබාදෙන්නට මහා බ්‍රිතාන්‍යය කුමන්ත්‍රණය කරද්දී ශ්‍රී ලංකාව වැනි දුළිඳු රටවල මානව හිමිකම් පිළිබඳ මහා ඉහළින් කතා කරන්නට මොවුන් ඉදිරිපත්වීම ‛සුද්දන්ද’ ලජ්ජා විය යුතුය. 

දිළිඳු රටවලින් මැදපෙරදිග සේවයට පැමිණෙන බොහෝ සේවකයන් අතින් යම් වරදක් සිදුවූ විට ඔවුන් වෙනුවෙන් අරාබි බස දන්නා පරිවර්තකයන් යොදවන්නට එරට නීතිය කිසිවිටෙක ක්‍රියාකරන්නේ නැති බව ජාත්‍යන්තර ක්ෂමා සංවිධානය වාර්තා කරයි. බොහෝ විදේශිකයන් අරාබි බස යහමින් නොදන්නා බැවින් සිය නිර්දෝෂීභාවය අධිකරණයකදී පැහැදිලි කරදීමට මේ අනුව බොහෝ දෙනෙකු අපහොසත් වෙති. මේ නිසා බොහෝ දෙනෙකුට නිර්දෝෂ වන්නට ඇති අවස්ථාව ගිළිහී යයි. 

ලෝකයේ අතිශය අමානුෂික දඬුවම් ක්‍රම පළිපදින්නේ මෙම ෂාරියා නීතිය ක්‍රියාත්මකවන රටවල පමණි. අනෙක  ෂාරියා නීතිය ක්‍රියාත්මක වන්නේ මුස්ලිම් බහුතරයක් සිටින රටවල් 49ක් අතුරින් 6ක පමණි. ඉස්ලාම් ආගම සමඟ මෙම ෂාරියා නීති පද්ධතිය බැඳී තිබුණත් එහි දඬුවම්වල පවතින අශිෂ්ට සහ අමානුෂික බව මෙම සෙසු මුස්ලිම් රටවල් 43ම අවබෝධකොටගෙන සිටිනවා විය හැකිය. සිය නීති පද්ධති තුළට මෙවැනි අමානුෂික දඬුවම් ක්‍රම ඇතුළත්කොට තිබීමෙන් පැහැදිලි වන්නේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ සාමාජිකයෙක් වුව ද තවමත් ගෝත්‍රීකරණයෙන් මිදෙන්නට අවශ්‍යතාවයක් නොමැති බවය.