මේ වෑයම සිංහලයා නපුංශක කිරීමද?

ගැරඬියකුට භූමිතෙල් ඉස්ස විට ඇතිවන කලබලය ගැන දන්නේ එය දුටු පුද්ගලයන් පමණි. ඇතැම් විට නගරබදව ගැරඬින් සොයාගන්නට නොහැකි නිසා එවැන්නක් දැකගන්නට ඉඩක් ද නැත. නමුත් එවැනි හැසිරීමක් මෑතක දිනකදි මිනිසකුගෙන් දක්නට ලැබිණි. ඒ ජාතික රූපවාහිනියේ ‛සුසර ගී දැහැන’ ට පැමිණි ප්‍රවීණ ගීත රචක සමන් චන්ද්‍රනාත් වීරසිංහයන්ගෙනි. චන්ද්‍රිකා සිරිවර්ධනගේ ‛රණ බිම මැරුණේ සිංහලයෙක් නම්’ ගීතය ගැන අදහස් ප්‍රකාශ කරන්නට යාමේදී එහි ‛සිංහල’ යන වචනය තිබීම ගැන උරණ වූ ඔහු හැසිරුණේ භූමිතෙල්වලින් පහර කෑ ගැරඬියකු මෙනි. 

ඔහු පමණක් නොව අද අප රටේ ඇතැමුන් ‛සිංහල’ යන වචනය ඇසෙද්දී හැසිරෙන්නේ මේ ආකාරයෙන්මය. මේ සියලු නපුංශකයන් සිතන්නේ ‛සිංහල’ යනු ජාතිවාදයට ඇති පර්යාය පදයක් ලෙසය. ඇතැම් නපුංශකයන්ට ජාතියක් නැත. ඔවුන් දේශසීමා මායිම් උත්ක්‍රමණය කළ පුරවැසියෝ වෙති. එබැවින් ඔවුහු ජාතිය යන්න ගණනකට ගන්නේ නැත. එය එක් අතකින් යහපත් යැයි ද සිතෙන්නේ සියලු දෙනාම එවැනි මානසිකත්වයක පසුවන්නේ  නම් ජාති භේද, ආගම් භේද හෝ ජනවාර්ගික අර්බුද හෝ යම් රටක ඇති නොවන බැවිනි. නමුත් ගැටලුව වන්නේ සියලු දෙනා එසේ නොසිතීමය. නපුංශක වෙමින් පවතින සිංහලයන් කිහිප දෙනෙකු එසේ සිතමින්, අනෙකුන්ට ද එසේ සිතන්න යැයි ගමින් ගමින් යමින් ප්‍රචාරණ වැඩ පිළිවෙළක් ක්‍රියාත්මක කළ ද දෙමළා හෝ මුස්ලිමා එසේ සිතන්නට ‛සිතන්නේ වත්’ නැත. ඔවුන්ට සිය ජාතිය අභිමානයකි. “මම දෙමළ” හෝ “මම මුස්ලිම්” යැයි ඔවුහු අභිමානයෙන් පවසති. නමුත් අපේ ඇතැම් නපුංශක සිංහලයන් තමන් සිංහල යැයි කියන්නට අකැමතිය. බයය. ඔවුන්ගේ නපුංශක සිත්වලට දැනෙන්නේ එසේ පැවසීමෙන් ජාතිවාදය ඇවිස්සෙන බවය. අනෙක් ජාතියේ සිත රිදෙන බවය. ගිහියන් පමණක් නොව චීවරධාරීහුද මේ අතර සිටිති. අප අපගේ ජාතියේ අනන්‍යතාවය අමතක කළ හොත් සිදුවන්නේ අද දවසේ මේ ජාතිය උරුම කොටගෙන ඉපදෙන දරුවන්ට හෙට දවසේ මෙරට නිදහසේ හුස්ම ගැනීමට ඇති වටපිටාව අහිමිව යාමය. 

මෙවැනි නපුංශකයන්ට නොපෙනුනත් ලොව පුරා මුස්ලිම් ව්‍යාප්තවාදයක් පවතින බැව් රහසක් නොවේ. අප රටේ විල්පත්තුව, මඩු වනාන්තරය ආශ්‍රිතව ක්‍රියාත්මක වන්නේ එයය. ලෝකයේ වෙනත් රටවල ද සිදු වූයේ එයමය. දෙමළා ද කුමක් කරන්නට අරඅඳිනවාදැයි දන්නේ නැත. නමුත් අපේ බොහෝ  දෙනෙක් ‛සහෝදරත්වයක්’ ගැන කතා කරමින් මේවා නොදැක්කා සේ සිටිති. ජාතියක් වශයෙන් තමන් නපුංශක වී සිටිනවාට අමතරව අනෙක් පිරිස ද නපුංශක කිරීමට මොවුනට ඇත්තේ ඉමහත් ‛රුදාවකි’. ඒ එවැනි ‛ලිංග විපර්යාස’ කිරීමෙන් ඔවුනට යම් යම් ප්‍රතිලාභ ලැබෙන බැවින් විය හැකිය. 

අපගේ දේශාභිමාන ගී බොහොමයක ‛සිංහල’ යන වචනය ඇති බැවින් දැන් ඒවා ප්‍රසිද්ධ මාධ්‍යන්ගෙන් ප්‍රචාරය නොවන තරම්ය. ඒවා ප්‍රචාරය වන්නට නම් ‛සුසර ගි දැහැනේ’දී සමන් චන්ද්‍රනාත් වීරසිංහයන් පැවසූ පරිදි ජාතිවාදය ඇවිස්සෙන ‛සිංහල’ යන වචනය වෙනුවට වෙනත් වචන ආදේශ කළ යුතුය. ඇතැම් සිංහලයන් කෙතරම් නපුංශක වී ඇතිදැයි මේවා දකින විට සිතේ. මේ තත්වය නිසා අපට ඉදිරියේදී බොහෝ දේශාභිමාන ගීත අසන්නට නොලැබෙනු නිසැකය. එසේ අසන්නට ඉඩක් නොලැබිය හැකි ගීත අතර, 

මේ සිංහල අපගේ රටයි 

රණ බිම මැරුණේ සිංහලයකු නම් 

සිංහල ජය ගිීත හඬට 

ඇසෙනවාද හඬ ඔබටත් (මෙහි ‛සිංහ පැටව්’ යනුවෙන් තිබේ) 

ඉරක් පායනා දේශය (මෙහි ‛සිංහලේ අපේ’ යනුවෙන් තිබේ) 

රත්නදීප ජන්ම භූමි (මෙහි ‛ආදි සිංහලේ’ යනුවෙන් තිබේ) 

ප්‍රමුඛස්ථානයේ පවතිනු ඇත. තවත් බොහෝ ගීත තිබේ. මෙය තවත් ඉදිරියට වර්ධණය වූ පසු අපට මේ ගීත අසන්නට සිදුවනු ඇත්තේ 88/89 සමයේ නන්දා මාලිනියගේ ‛පවන’ කැසට් පටයේ ගීතවලට සවන් දුන් ආකාරයට මෙන් සොරෙනි. ඒ කාලයේ මේ ගීත අසා අසුවහොත් බොහෝ විට ටයර් සෑයක සැතපෙන්නට අවස්ථාව උදාකරගන්නට තිබිණි. 

එමෙන්ම ‛සිංහල’ යන වචන සහිත ‛බුලත්සිංහල’ වැනි වාසගම් හා ග්‍රාම නාම ද වෙනස් කළ යුතු වනු ඇත. මන්ද අන් ජාතීන්ගේ සිත සනහාලිය යුතු බැවිනි. 

අප අනෙකාගේ ජාතිය හා ආගම කෙරෙහි සමානාත්මතාවයකින් බැලිය යුතුය. නමුත් ‛සිංහල’ යැයි පැවසීම පාපයක් යැයි සිතෙන නපුංශක අදහස් සමාජයේ වැපිරිය නොයුතුය. යමෙකු තමන් සිංහල යැයි සිතන්නට අකමැති නම් එය තමාගේ සිතෙහි පමණක් තබා ගනු විනා නපුංශකයෙකු සේ එම අදහස් අන්‍යයන්ට පෙවීම නොකළ යුතුය. 

කෙසේ වුවත් අනෙකුත් ජාතීන්ට සිය ජාතිය සම්බන්ධව ඇති අභිමානය සිංහලයාගෙන් තුරන් කොට යම් දිනෙක අපේ අනාගත පරපුර අපට සාප කරත් නම් ඒ සාප වැදිය යුත්තේ සමස්ත සිංහලයන්ට නොව සිංහල ජාතිකත්වය අපගෙන් උදුරා දමන්නට කැසකවන මේ ජාතීද්‍රෝහී නපුංශක රැළටමය.